Ye apavoriante. Tar sentáu equí, delantre la fueya,
cavilgando nun artículu que me pidieron y que la to cabeza tea sabe Dios ónde,
caleyando per otru mundiu nel que nin tan siquiera yes pa conocer si les coses
que ves tán mirando pa enriba o pa embaxo. Dacuandu, ya inda más dende hai
dellos meses, ún nun sabe au metese darréu que nun ye p’ atopar nin un veru au
pasar desapercibíu. Entós, nesta tiesta qu’ había valir pa daqué más, entama
too a escolforiase y a entemecese les idegues hasta que’l filáu montáu dientro
d’ ella ye tan escomanáu que nun t’ enfotes en nada, too t’ importa un res.
Va ser cosa d’ entamar otra vuelta a camentar nes causes qu’
orixinaron esta mezcolanza, poneles n’ orde y allugales caúna nel so sitiu
hasta algamar una llínia bien drecha acordies cola realidá na que toi viviendo.
Mentanto, he comportame como ye debío: siguir tando cuerdu pa los foriatos y
disimular lo meyor que pueda ente los más allegaos. Y con too y con ello, nun
hai pozu por abegosu que lu pinten del que nun se pueda salir. Conque a tirar p’
alantre y dexase de babayaes. Mañana será otru día y nun hai malures que cien
años duren. Poro, nada d’ estruñase’ l maxín a lo fato y l’ artículu, si nun ye
p’ agora, será pa más tarde.
Fmáu: Lluis, de Ca L’ Ánxelu.
Un saludu candial y la sorrisa que
nun falte.
No hay comentarios:
Publicar un comentario