miércoles, 28 de marzo de 2018

TRESFORMACIÓN


YERA/YE ELLA, LA MIO CELIA
Yera la neña la que me dicía, mientres m’ abrazaba,
que quería baillar.
Yera la neña la que me contaba, mientres se ría,
que diba esnalar.
Yera la neña la que me falaba, mientres m’ achuchaba,
de besos, de gayola y paz.
Yera la neña la que xuxuriaba, cuando la estruyaba,
que naguaba pola mar.
Ye ella, la mio neña, la mio vida, la mio insinia,
la mio Celia.
Yera la neña la que recitaba, pequeña, mimosa,
unos versos de sal.
Yera la neña pola que vivía, dormida, inocente,
la que me facía suañar.
Yera la neña de sorrisa dulce, creadora d’ histories,
la que me facía suañar.
Yera la neña, ella sola, mio lluna y mio sol,
mio alma y mio coral.
Ye ella, la mio neña, la mio vida, la mio insinia,
la mio Celia.
Yera la neña y ensin ella, allegría y pasión,
finaría mio paz.
Ye ella la que, cuando me ve allegre,
pergayaspera diz: Si Tito ta contentu, yo toi feliz.
Ye ella, la mio neña, la mio vida, la mio insinia,
la mio Celia.
Ye ella, sí, la que me tresformó,
la que fexo de min, xubiláu inútil,
un neñu que torna xugar col maxín,
un home que torna vivir gayoleru,
una persona con ganes de sonrir,
güei, llueu y siempres;
un ser ensin mieu nengún nin al bien nin al mal,
namás a lo que de min seya pa pensar
ella, la mio neña, la mio vida, la mio insinia,
la mio Celia.


A siguir bien, sonrir y esfrutar de les vacaciones.
 
 
 
 

No hay comentarios:

Publicar un comentario