VIDA

(Tr.ª  La Panerina, al riscar el día 19/10/19)

 

Acoldáu na barandiella la terraza,

mentanto la nueche se dili

coles primeres lluces de l’ alborada,

y los lluceros s’ escuenden ente la neblina

que xurde tremorosa del tarrén,

agostáu pola mor de meses d’ entreseca,

écho-y una güeyada a la llinia plateada,

qu’ escurre presa de los árboles de la ribera,

qu’ espeya nesi intre ‘l resplandiu parpaguiante

de les faroles qu’ allumen el Paséu.

Cuerre pergayasperu ‘l Cubia,

blinca pergayoleru pente les piedres,

celébralu peraloyeru, escaecida la sede

de la qu’ arranó acuantayá,

nos caberos tiempos de sequedá.

Na so superficie, ondes pequeñes,

resclavos de los besos amorosiegos

que les nubes-y unvíen dende ‘l cielu.

Esta nueche llovió.

Agora, inda orbaya.

Cancia ‘l ríu.

Respira la tierra.

Y yo sorrío, asoráu pol espectáculu,

y miro ‘l rellumu del alba,

y inspiro l’ aire húmedu,

l’ arume de vida,

l’ arrecendor del agua.