LA BONA IDEA: MEREZ LA PENA

Aquella bona idea, de la que me valí pa escribir el 10 de xineru, aquella de sorrir a la vida dende 'l primer segundu nel qu' abres los güeyos pela mañana hasta l' últimu segundu enantes de zarralos pa dormir, aquella qu' habría faer posible que la sorrisa durara tamién tola nueche na nuesa cara, nesti intre algama un significáu inda mayor: por fin la esmolición d' estos días pasaos, remanecida d' unos resultaos pendientes so la gafedá o non que podíen apurrime unos análisis, tresformóse en xestos de tranquilidá, d' asosiegu, de paz interior. Cuando me dixeron que too pasara yá, que podía escaeeme del asuntu que me truxo pela cai la tristura y na que m' acompañaron la mio familia y los mios amigos, entós alendé fondo y, pante min, camenté que 'l mal suañu quedara p' atrás. Y ye qu' una tumoración (un carcinoma", dixo 'l médicu) de mano acoyona. Ye verdá que nun pues faer un res pa evitalu, pero la llerza róyete 'l cerebru y el cuerpu arresponde mal.

Agora, por fin, colos resultaos na mano, la sorrisa que m' atreví a llevar en dellos momentos aparentando otra cosa, ye una sorrisa real, la de verdá, la de tolos díes. Nesti momentu vese 'l mundu d' otra manera, vese 'l mundu como si ún llegara a él de nuevu. Poro, aquella idea tan bona, la de sorrir tolo que se pueda, aquella idea de poner bona cara siempres al bon y al mal tiempu, güei ye una realidá de la que nun me quiero separtar nin tan siquiera un segundu.

Digosvoslo col corazón na mano: séi felices, que d' esta mena los que tán al vuesu alredor, tolos que vos quieren, van selo tamién, y...¡paga la pena!

Hasta la prósima y pasáilo bien.