NUECHE LLARGA, NUECHE CURTIA

(Escaecer el pasáu, dexalu n’ ayén,
nun ye dable pal que quiera vivir;
namái ye posible pal que se conforma,
¡probetayu!,
con subsistir)

Nueche d’ hospital, de silenciu estrañu,
d’ aliendos entecortaos, de pigazos frañíos;
nueche llarga ente les nueches,
que s’ espurre y s’ allarga pal que vela.

Nueche d’ alcordances, de ximíos amatagaos,
de ruíos ablucantes, de mañanes tarazaes;
nueche curtia ente les nueches,
qu’ entaína y que s’ encuéi pal que velen.

Nueche de lluna y lluceros esplandientes,
de solombres semaes de lluciérnagues rellumantes;
nueche escura ente les nueches,
qu’ acuantayá peslló a l’ atapecida.

Nueche de tristures, de murniu desasosiegu,
de sillones incómodos y güeyos galdíos xixilantes;
nueche espantible ente les nueches,
que poses nel corazón un bálagu de señaldá.

Nueche de suaños fría, de xeláu fustaxe,
de sueñu, de velea d’ amarguxu roceanu;
nueche iverniega ente les nueches,
qu’ aína  nagua por escaecer l’ insomne,

Nueche prieta, de sudu y pruyimientos,
d’ allampios pola clarencia y frescura de l’ alborada;
nueche piecha ente les nueches,
que la espera atrasa adréi hasta l’ amanecida.

Nueche de viaxes, de destinos,
unos d’ allegría contenida,
otros qu’ aporten ensin pidilos.
¡Alvízores, yá españó’l día